Wszystko gmatwa się coraz bardziej...

    Starszy już człowiek, w którym wnikliwy obserwator dopatrzyłby się Ochockiego, przemierzał ulice Nowego Yorku w poszukiwaniu Fish Street 22. Miał tam spotkać się z francuskim hrabią polskiego pochodzenia, który obiecał mu pomóc w pracy naukowej.
    - Słucham pana? - postawny lokaj otworzył mu drzwi pięknej willi usytuowanej w bocznej alei odchodzącej od Fish Street.
    - Jestem John Bulbo - przedstawił się fikcyjnym nazwiskiem Ochocki. - Chciałem się widzieć z hrabią.
    - Niech pan poczeka w salonie - lokaj wskazał mu miejsce i wyszedł.
    Ochocki pomyślał: "Co ja tu robię? Nawet nie mogę stosować mojego nazwiska, gdyż zostało niesłusznie wplątane w kradzież Mony Lisy z Luwru..."

    Tak, właśnie dlatego Ochocki używał nazwiska John Bulbo. Wpadka z kradzieżą była grzechem jego młodości. Wyjechał do Paryża, by udać się do profesora Geista, lecz po drodze w pociągu spotkał piękną damę.
    - Witam panią - odezwał się Ochocki podchodząc do ubranej w niepasujące do pory roku futro z irbisa, młodej osoby.
    - Witam panie... - odpowiedziała dama.
    - Ochocki. Julian Ochocki - przedstawił się całując piękną dłoń damy.
    - Hrabina Anna de Hien - dama z niecierpliwością wyrwała dłoń z ust Juliana. - Dajże pan spokój. Nie trzeba.
    - Ach tak - Ochocki jakby się obudził. Zapomniał, że całował dłoń hrabiny o wiele za długo jak na starą znajomość, a co dopiero nowo poznanej panny.
    - Pani, pozwolisz, że przejdziemy do wagonu restauracyjnego - zaproponował Ochocki. - Chyba, że wolisz tu zostać.
    - Nie, nie - zaprotestowała hrabina. - Chętnie pójdę.
    Przeszli do wagonu restauracyjnego, który mieścił się w końcu składu. Gdy weszli, uderzył ich okropny smród cygar, papierosów i alkoholu. Był to bowiem pociąg 2 klasy. Ochockiemu nie zależało na luksusach, a hrabina... No cóż, nic o niej jeszcze nie wiemy.
    - O tam jest wolne miejsce - Ochocki wpakował się przodem w drzwi, nie zauważając, że powinien przepuścić damę przodem. Ale ciężko od niego tego wymagać. Przecież był w stanie wstać podczas rozmowy z paniami i odejść bez słowa, myśląc o wynalazku.
    Lekki grymas pojawił się na twarzy hrabiny w odpowiedzi na tę impertynencję, ale poszła za nim.
    - Julianie, mogę tak pana nazywać? - spytała.
    - Ależ oczywiście hrabino.
    - Mów mi Ania.
    - Ależ jak mogę.
    - Normalnie: Aniu.
    - No niech będzie.
    - A więc Julianie, co zamierzasz robić w Paryżu? - spytała Anna. - Jeśli można spytać?
    - Oczywiście. W Paryżu chcę odwiedzić profesora Geista, którego mi polecił przyjaciel. Profesor pracuje nad wieloma wynalazkami, a ja jestem naukowcem i chcę mu pomóc - wyjaśnił Ochocki.
    - Podać coś? - spytał barman.
    - Czego się napijesz, Aniu?
    - Weź szampana.
    - A dla mnie piwo.
    Tak sobie gwarzyli. Hrabina pociągała szampana "z gwinta", bo barman zapomniał podać kieliszka, a Julian żłopał jasny ¬ywiec. Hrabina zadawała masę pytań. Wyciągnęła z niego wszystko. Nawet jego największy sekret - pracę nad uniwersalnym środkiem czyszczącym o nazwie Brio. Ona powiedziała mu tylko tyle o sobie, że mieszka w Paryżu na ulicy Kociej 16.
    Rozstali się na dworcu.
    - ¬egnaj hrabino - powiedział Ochocki całując dłoń hrabiny na pożegnanie.
    - ¬egnaj Julianie. Gdybyś jednak miał jakieś problemy, odwiedź mnie - hrabina wsiadła do powozu i odjechała.

    Paryż i hrabina...

    Ochocki pomału poszedł pod adres wskazany mu przez Wokulskiego. Niestety zastał tam tylko gruzy i zgliszcza.
    - Co tu się stało? - spytał człowieka siedzącego na ławeczce pod drzewem, po drugiej stronie ulicy. - Czy to dom profesora Geista?
    - Tak, to jest, a raczej był, dom Geista - odpowiedział staruszek - lecz wysadził go jakiś miesiąc temu. Wiadomo ogólnie, że to wariat.
    - Co się teraz z nim stało?
    - Był i znikł. Poza tym, to daj mi pan spokój - odprawił go staruszek.
    - Do widzenia.
    - Won - staruszek wyraźnie się zirytował.
    - Dziękuję panu za informację - drażnił staruszka Ochocki.
    - Ty mongole jeden. Już cię tu nie ma - staruszek zerwał się z ławki i począł okładać laską Ochockiego, który wreszcie zrezygnował i uciekł.
    "Co ja biedny zrobię? Gdzie się podzieję?" myślał idąc nieznaną mu ulicą, gdy już się uspokoił. Postanowił skorzystać z zaproszenia Anny de Hien. Wiedział, że to narzucanie się, ale co miał począć w obcym mieście? By jednak zachować pozory i nie zjawiać się tam od razu, postanowił wynająć pokój w hotelu.
    - Ilu osobowy pokój pan sobie życzy? - spytał portier.
    - Czy mnie jest może więcej? - odparł ironicznie Julian.
    - Nie wiem, może ma pan takiego drugiego w tej teczce?
    - Wsadź se pan... - zaczął Julian, ale się zreflektował. - Odczep się pan od tej teczki. Pokój jednoosobowy, z wszelkimi wygodami proszę raz.
    - Dobrze, dobrze, niech się pan nie denerwuje - portier spokorniał widząc nadchodzącego dyrektora. - Proszę, oto klucz. Mam nadzieję, że będzie pan zadowolony i składając ewentualne reklamacje weźmie pod uwagę moją dziesięcioosobową rodzinę. O witam panie dyrektorze. Jak miło pana widzieć.
    - Geralt, ty się nie podlizuj, bo i tak ci to nie pomoże...
    Ochocki nie słuchał więcej, tylko wziął walizki i poszedł do swojego pokoju. gdy tam wszedł, oniemiał i doznał chwilowego paraliżu. Pokój wyglądał jakby przeleciało po nim stado słoni: Ledwo trzymające się na zawiasach drzwi; dalej podarty dywan z dziurami (a raczej dziury z dywanem). Podnosząc wzrok, można było zauważyć zwisającą z sufitu naftówkę. Kanapa, którą można by nazwać kanapką, bo tak była brudna od resztek jedzenia; stolik, za młodu pewnie z czterema nogami i bogato rzeźbiony, teraz miał tylko trzy nogi i utrącone zdobienia. Wszystko to składało się na obraz "pokoju z wygodami".
    Ochocki postanowił już nigdy nie oszczędzać na hotelach. Chciał zrobić parę franków i wybrał najgorszy hotel. Teraz ma za swoje. Choć lepiej za swoje, jak za cudze.

    Obudził go promień porannego słońca przechodzący przez szybę, która od młodości nie widziała wody w innej postaci, niż deszcz. "Która godzina" pomyślał spoglądając na zegarek. "Rany już ósma". Zerwał się z kanapy. "Przespałem 20 godzin". Musiał być bardzo wykończony. Ubrał się i zbiegł do recepcji.
    - Proszę, oto klucz - Ochocki podał klucz portierowi, który wczoraj go przyjmował.
    - Ile płacę?
    Gdy portier wymienił sumę, Julianowi włosy stanęły dęba na głowie.
    - Panie, czyś pan oszalał - krzyknął. - Tyle zapłaciłbym za luksusowy apartament.
    - No i dostał pan przecież najlepszy pokój z wygodami - odpowiedział recepcjonista. - Lepszego nie znajdzie pan w całym Paryżu.
    - Bim kuku, bim kuku - Ochocki, widząc, że portier nie jest człowiekiem zdrowym psychicznie, zaczął również zachowywać się nienormalnie.
    - Ludzie wariat, ratunku - Geralt zaczął uciekać z krzykiem. Gdy znikł z pola widzenia, Ochocki przestał kukać i spokojnie wyszedł z hotelu. Ponieważ jednak był uczciwy, zostawił na blacie faktyczną należność za noc.
    Skierował się do domu hrabiny zwiedzając po drodze co ważniejsze zabytki Paryża. Do celu dotarł wieczorem.
    - Dobry wieczór panu - drzwi otworzyła służąca.
    - Dobry wieczór. Jestem Julian Ochocki. Czy zastałem hrabinę?
    - Tak. Proszę wejść - służąca wpuściła go do środka - i zaczekać.
    Ochocki rozejrzał się po holu. Drewniane schody z prawej; obok wejście do biblioteki; drzwi, za którymi zniknęła służąca. Pośrodku pomieszczenia stał stolik z tacą na wizytówki i trzy krzesła.
    - Julian? Nie spodziewałam się ciebie - powiedziała hrabina schodząc znienacka ze schodów.
    - Przepraszam, że się narzucam Aniu - zaczął Ochocki, ale hrabina mu przerwała:
    - Przestań gadać głupoty. Wcale się nie narzucasz. Po prostu jestem zdziwiona.
    - Niestety dom Geista został zniszczony. Muszę więc skorzystać z twojej propozycji...
    - Ależ oczywiście. Możesz zamieszkać tutaj do czasu, aż coś postanowisz. Pogadamy o tym jutro. Teraz niestety wychodzę. Służąca pokaże ci pokój.
    Ochocki został zaprowadzony do przytulnego pokoiku, przyznanego mu przez hrabinę, a ta wyszła z domu.

    Kocham Cię, hrabino...

Ilustracja: Aleksander Jasiński

    Ochocki zamieszkał u hrabiny. Z czasem został uznany za domownika. Pewnego wieczoru, gdy już się przebrał w swoją, trochę przykrótką, pomarańczową koszulkę nocną zdobioną bogato niebieskimi krasnoludkami (smurfami), usłyszał pukanie.
    - Słucham - spytał.
    - To ja. Służąca hrabiny. Przynoszę wiadomość.
    - Wejdź proszę - Ochocki otworzył drzwi.
    - Hrabina prosi pana do siebie.
    - Już idę. Tylko się ubiorę.
    - Nie, nie trzeba. Proszę tylko lekko obciągnąć koszulę, tak by końcówka pańskiego penisa nie wystawała spod niej.
    Służąca wyszła, a Julian ubrał szlafmycę i narzucił na siebie szlafroczek, bo przydługi nieco penis za nic nie chciał zachowywać się przyzwoicie i nie wychylać łebka. Pomału przeszedł korytarzem i skierował się do sypialni hrabiny. Zapukał.
    - Proszę - usłyszał.
    - To ja, Julian.
    - Wejdź.
    Wszedł.
    Trzasnęła koszula i szlafroczek, gdy jego członek osiągnął 50 centymetrowy wzwód na widok pięknego ciała hrabiny ułożonego na łożu z baldachimem.
    - Aniu, wzywałaś mnie?
    - Tak. Choć tutaj.
    Podszedł. Usiadł na łóżku i hrabina, jak to Francuzka...

    Rano Ochockiego obudziła służąca. Rozejrzał się, lecz hrabiny nie było nigdzie w pobliżu.
    - Gdzie Ania? - zapytał.
    - Pani wyszła rano i kazała powiedzieć, że wróci wieczorem.
    - Każ zrobić śniadanie.
    - Tak jest.
    Służąca poszła, a Ochocki począł się ubierać.
    - Co za noc - myślał. - Jestem taki szczęśliwy odkąd tu mieszkam. Ona chyba mnie kocha.
    Naiwny Ochocki nie wiedział, że hrabina właśnie spotkała się ze słynnym włamywaczem Martinem de Chat.

    Ród Chat był, a raczej jest wyjątkowym rodem. Jego członkowie odznaczają się różnymi zdolnościami. Martin de Chat posiadł kocią zwinność, zręczność i bezszelestne poruszanie się. Biegle chodził po dachach, rynnach, gzymsach itp. Dlatego był najlepszym złodziejem w Paryżu.
    - Martin słuchaj - powiedziała hrabina.
    - Tak? - odpowiedział stojąc tyłem przy oknie.
    - Urobiłam Ochockiego jak wosk. Poza tym on jest kretynem.
    Martin odwrócił się od okna i hrabinie ukazała się jego sylwetka. Był wysoki. Ogromnie wysoki i przeraźliwie chudy. Promienie słońca przeświecały przez jego pelerynę, czarną z zewnątrz, a czerwoną od środka. Poświata słońca z tyłu czyniła jego twarz przeraźliwie bladą, a włosom nadawała złotoszary odcień.
    - To wspaniale - powiedział prawie szeptem. Jakby wychrypiał te słowa.

    Hrabina wróciła do Ochockiego.
    - Kochanie stała się straszna rzecz.
    - Co się stało?
    - Byłam dzisiaj w Luwrze i zostawiłam tam pewien list, który mnie obciąża.
    No i naiwny Ochocki zgodził się włamać do muzeum i wykraść list. Niestety został złapany. Ułatwił tym kradzież Mony Lisy Martinowi. Został skazany na 25 lat więzienia. Uciekł po trzech latach i ukrywał się pod nazwiskiem John Bulbo.
    Co do hrabiny... to jest już całkiem inna historia.

    Tym razem to naprawdę koniec...

    Ochocki ocknął się z rozmyślań.
    - Która godzina? - mruknął.
    Spojrzał na zegarek. Przesiedział kilka godzin. Hrabia wyraźnie się nie śpieszył. Ochocki zaczął się zastanawiać czy warto dać sobą tak pomiatać.
    - Po co mi to? - pomyślał. - Mało przeżyłem?
    Wyszedł z domu. Pomalutku przeszedł opustoszałymi już teraz ulicami miasta. Chwilę posiedział na ławeczce w parku. Potem raźnym krokiem poszedł na dworzec kolejowy. Już był zdecydowany. Gdy rzucał się pod pociąg, w oczach stanęła mu hrabina Anna de Hien.
    - Kocham cię - krzyknął.
    Dusza opuściła jego ciało by odrodzić się w następnym ogniwie reinkarnacji.

    Na tym kończy się moja opowieść.
    - Jak to koniec! - zawoła pewnie zawiedziony czytelnik. - Przecież w Lalce występowało tyle postaci! A tu tylko jedna. Gdzie zakończenie innych wątków?
    Otóż inne wątki można zamknąć jednym zdaniem każdy:

• Pani Stawska wraz z rodziną zginęła w wypadku kolejowym.
• Baron i baronowa żyli długo i kłótliwie.
• Pomniejsi bohaterowie wyszli poza zasięg historii.
• Izabella poświęciła się Bogu, lecz, nie mogąc zapomnieć Stacha, po kilku latach umarła z rozpaczy.
• Co zaś się tyczy samego Wokulskiego, to mieli rację ci, którzy twierdzili, że jego los dokonał się w ruinach zamku.