Ilustracja: Michał Romanowski

Dorian nie był w stanie rano się ogolić. Nie to, że drżąca ręka prowadziła zgubne ostrze do niechybnej śmierci samobójczej. Nie to, że nawet potrójne ostrza rodem z Francji też kiedyś ulegają stępieniu. Nie to, że z kranu nie kapało nic mokrego a resztka zaschniętej pianki wyglądała nieśmiało spod pustego korka. Nic z tych rzeczy. Dorian jak zwykle obudził się rano, a w zasadzie usłyszał stację radiową z funkową muzyką włączająca się niczym budzik, posiedział przez chwilę na ciepłej części prześcieradła i poczłapał niezbyt rześko do toalety. Już oddając się czynności fizjologicznej i odczuwając lekka ulgę poczuł niepokój. Coś się zmieniło. Wyostrzył słuch a poziom adrenaliny lekko zaczął zwyżkować. Nie domknąwszy drzwi rzucił się do okna. Stoi, od kilku dni bez kołpaków ale chyba wszystkie szyby całe. Zawrócił i poszedł do kuchni. Lodówka głośno warczała ale poza tym wszystko wydawał się w porządku ( to znaczy ściśle ujmując w nieporządku ale takim jakim zostawił go wczoraj w nocy). Zajrzał do stołowego. Słonce już wstało. Wskazówki zegara pokazywały kilka po siódmej a sekundowa pieczołowicie zmierzała wokół osi. Nic nowego. Myśl o czymś innym, nadzwyczajnym, została zepchnięta przez czynności sprawdzające ale nie zniknęła całkowicie. Raczej przyczaiła się w zakamarkach ego a może nawet doszła do poziomu super. Nie ważne. Dorian wszedł do łazienki i odkręcił kran. Przez chwilę pochylony regulował temperaturę wody i sięgnął ręką po szczoteczkę. Nałożył pastę i wyprostował plecy. Zaczął szorować zęby ale w tym momencie ręka znieruchomiała. Stał przed lustrem w ciszy przerywanej biciem serca no i odgłosami właśnie spuszczanej wody od sąsiada z góry. Oczy wlepił w szkło i przypatrywał się szafce za plecami, na przeciwległej ścianie. Wisiała jak zwykle, krzywo powieszona. Bo przed kilku laty w czasie tak zwanego "urządzania się" pewnego wieczora już był zmęczony wbijaniem kolejnych kołków a ściany nie poddawały się łatwo. Więc spartolił tę ostatnią rzecz, a kulka z łożyska położona przez żonę na półce zdecydowanie i nieubłaganie stoczyła się dwukrotnie ku jednej ściance szafki. Pal licho. Niech wisi. Już nie więcej nie robię. I teraz widział ją wyraYnie. Aż za wyraYnie. Przekrzywiona o dobry centymetr od pionu. Po lewej stronie, odbite w lustrze, wisiały jeszcze dwa ręczniki. Po za tym ściana w kafelkach. I nic więcej. To co zwykle. Brakowało tylko jego.
Pasta rozwodniona przez ślinę zaczęła wypływać z pomiędzy zębów i dziąseł Doriana i ciągnięta siłą grawitacji podążała kilkoma strużkami w dół po brodzie. On wciąż stał vis-a-vis lustra nie widząc w nim siebie. Po chwili lewą ręką wyjął szczoteczkę z ust, obtarł brodę i powoli odwrócił się plecami. Ręcznik wisiały po prawej. Najpierw zaczął dotykać twarz, macając, jakby szukając poszczególnych jej części anatomicznych. Wszystko wydawało się na miejscu. Włosy co nieco przerzedzone i zwichrowane, lekko pucułowate policzki i długi ( za długi ale to rodzinne) nos, krągły podbródek. Wczorajszy, sztywny zarost. Nie, no wszystko gra - pomyślał zanim gwałtownie nie odwrócił głowy do lustra. Szafka, ręczniki, kafelki w niebieskawy wzorek. Poza tym kilka plam na szkle. Odszedł parę kroków do przodu z głową skręconą ku tyłowi. Obraz w lustrze poszerzył się o skraj pralki, plastikowy kubeł na brudy. Ale nie o jego sylwetkę. Dorian wybiegł do przedpokoju i rzucił się do tamtejszego lustra. Ściana odbita z przeciwka była trochę zabrudzona, a szczególnie miejsce obok włącznika światła. Nigdy nie lubił tych pseudochińskich wzorów tapety. Ale cóż, życie było pełne, może zbyt pełne kompromisów. Wszystko po staremu oprócz niego, a w zasadzie odbicia lustrzanego. Po prostu zniknęło, a poniekąd on zniknął. Dla siebie. Nie widział swojej twarzy, wyrazu oczu, ledwie zarys nosa ( jak dobrze że był długi - w tym wypadku). Wystawił język. Jest, widzę różowawe mięsisko. Spuścił oczu maksymalnie. A więc istnieję, ale bez wizerunku. Dorian ubrał się pospiesznie. Jak dobrze, że dla wygody nie rozwiązywał krawatów. Zbiegł po schodach i cokolwiek głośniej pozdrowił wspinającą się mozolnie sąsiadkę:
- Dzien dobry.
Spojrzała na niego trochę zdziwiona, odpowiadając skinieniem głowy. Dlaczego tak się gapiła - myślał biegnąc do samochodu - czyżby jednak coś było nie tak, coś znaczącego i widocznego?
Alarm, dwa krótkie dYwięki "pik, pik", centralny zamek, klamka i już siedzi w środku. Rzut oka na lusterko wsteczne przy nieznacznie wysuniętej szyi wystarcza. Tu też go nie ma. Jeszcze pochyla się do prawego bocznego. Nie, nie dajmy się zwariować. Z reguły w bocznych nie odbija się część twarzy kierowcy ale określone pole za samochodem. Dorian przekręca kluczyk w stacyjce i rusza.
Najpierw golenie a więc fryzjer. Może lekarz? Podjeżdżając do skrzyżowania wykręca numer tego pierwszego. Trochę wcześnie rano a tradycja golenia brzytwą już powoli zamiera. Teraz każdy ma całą półkę kosmetyków i codziennie rano spędza dużo czasu przed lustrem. Legendarny fryzjer co to rano golił ludzi interesu przed kolejnym dniem pracy zamienia się w popołudniowo-wieczorną usługę podcinania, barwienia i modelowania fryzur. Dorian nie był żadnym Di Caprio a mając swoje lata i dobrze zarysowany brzuch nosił się raczej zachowawczo. Takąż też miał fryzurę, niegdyś kruczą a teraz szpakowatą. (co za ptasie królestwo no ale w koncu opisujemy "pióra"). Nikt nie podnosi słuchawki więc Dorian kieruje się do centrum, do city. Tam muszą być już otwarte zakłady. Po prostu będzie jechał powoli i rozglądał się na boki. Strach rosnący gwałtownie w domu, gdy biegał od lustra do lustra by nawet próbować przejrzeć się w ekranie telewizora ustabilizował się na średnim poziomie i powoli acz konsekwentnie zaczął być wypierany przez pragmatyzm Doriana. To prawie niemożliwe ale fakt jest faktem. Obok pytania co się stało i dlaczego Dorian już zaczyna dociekać co dalej? Brak odbicia nie był tragedią. A może to chwilowe, jakaś "pomroczność jasna" czy coś w tym rodzaju. Jest, otwarty zakład. Dorian zjeżdża na chodnik i parkuje obok. Ludzie normalnie przechodzą, mijając go obojętnie i w pośpiechu, choć ma nieodparte wrażenie, że jest pod obserwacją. (anonimowość aglomeracji ma niekiedy swoje zalety, nieprawdaż?) Szybko, prawie chyłkiem do środka. Staromodny dzwonek odzywa się gdy otwiera drzwi.
- A, witam szanownego pana - dobiega głos szefa. - O, widzę, że szykuje się nam golenie - wylewność fryzjera trochę mu nie odpowiadała ale skierował się na zapraszający gest ku fotelowi. Jeszcze nie patrzył. Podniósł wzrok gdy tamten związywał sztywną, za mocno nakrochmaloną serwetę, która od razu podrażniła skórę Doriana. W lustrze był pusty fotel i obok tęgawy szef, który właśnie zabrał się do ostrzenia brzytwy. Nie ma mnie. Jednak mnie nie ma także w tym cholernym lustrze - serca znowu skoczyło do gardła. Dorian zaczyna panikować. Ale szef uśmiechając się zagadywał dalej ( prawdziwy fryzjer-plotkarz).
- Piękne włosy u pana. Jakie mocne i lśniące- przestał wywijać ostrzem na długim skórzanym pasku i dotknął ręką głowy Doriana. Ten poczuł jego dotyk. A więc był na tym fotelu, siedział realnie choć bez odbicia. Fryzjer patrząc w lustro podniósł kępkę włosów Doriana.
- Niech pan spojrzy - podziwiał dalej - jakie twarde i żadnego siwego. No, no, zazdroszczę panu.
Gdy namydlił zarost do Doriana dotarło jego ostatnie stwierdzenie. Jak to nie siwe? Przecież jeszcze wczoraj koledzy z pracy doradzali ponoć fantastyczną farbę, która jakoby miała trzymać się do roku czasu! Gdy szef skonczył Dorian podskoczył niczym na sprężynach i zapłaciwszy wybiegł z zakładu. Musiał natychmiast sprawdzić czy rzeczywiście włosy wróciły do naturalnej czerni, odziedziczonej po matce, której niegdyś zazdrościło mu pół dziewcząt w klasie. Początkowo chciał zadzwonić do znajomych ale przecież to nonsens. Przez telefon!? Wysiadł i stanął przed wystawą sklepu z odzieżą męską. Oczywiście w szybie odbijali się przechodnie, mknące ( od czasu do czasu) tramwaje, a nawet kłębiaste chmury na błękicie nieba. Ale nie on. W koncu otwierają. Dorian markując kłopoty z wyborem krawatu prowokuje jedną z kilkunastu stojących przy ladzie sprzedawczyn (stażystek pobliskiego gimnazjum handlowego?) do zainteresowania.
- Czy dobrze jest mi w tym kolorze - pyta podsuwając ostrą zielen.
- To zależy także od garnituru i koszuli. Ale przy pana sportowej sylwetce i ciemnych włosach radzę coś bardziej młodzieżowego - odpowiada dziewczyna. Dorian wysłuchuje jej do konca i nie dziękując za radę wychodzi pospiesznie. "Sportowa sylwetka" a przecież miał kilka kilogramów nadwagi. Jednak się coś zmieniło - strach prawie paraliżuje ruchy. Zostawia samochód i przemierzając już całkiem ruchliwą uliczkę natrafia na kawiarnię internetową. Zamawia stanowisko z monitorem, terminal numer 5C, i zaczyna nerwowo wystukiwać na klawiaturze ciąg haseł: and mirror and reflection and portrait and faceless and picture and disappear and younger and timeless. Po krótkim namyśle kasuje ostatnie słowo.Daje polecenie wyszukiwania. Serwer przyjmuje i zaczyna pracę.
Wracając póYnym popołudniem do domu Dorian stara się ochłonąć i pozbierać myśli. A więc według kilku pozycji Yródłowych a zwłaszcza tragicznej historii życia hrabiego Draculi musi zaakceptować swoją najnowszą przypadłość a wystrzegać się sytuacji, w której osoba profesjonalnie związana z kościołem zobaczy jego lustrzane odbicie w świetle pełni księżyca. Wtedy grozi mu unicestwienie. A inaczej może spokojnie żyć dłużej niż przeciętnie gdyż brak lustrzanego wizerunku powoduje spowolnienie procesu starzenia się. Tyle teoria z sieci. Prawie nie zasypiając w nocy Dorian opracował kodeks zasad, których należy mu od teraz natychmiastowo i bezwarunkowo przestrzegać aby uniknąć szeroko opisywanej w literaturze sytuacji śmiertelnego niebezpieczenstwa. Oto wyciąg z najważniejszych reguł:
Primo - nie spotykać się z nikim podczas pełni księżyca to znaczy w ściśle określonych dniach. A przede wszystkim unikać wtedy duchownych. Tutaj Dorian wynotował wszystkie daty na 5 lat wprzód. Na białym kartonie wypisał czerwonym mazakiem ALERT i pod spodem owe dni. Wbrew pozorom nie było ich dużo gdyż zjawisko zdarza się raz w miesiącu i trwa w zasadzie przez kilka dni ( i nocy). A więc to będzie swoisty areszt domowy dla niego. Powiesił tabliczkę nad łóżkiem. Secundo - gdyby zdarzyło mu się przebywać poza domowym karcerem w wyżej opisanym okresie musi unikać wszelakich miejsc kongregacji oraz otwartych pomieszczen z lustrami, na przykład sal balowych, szatni w teatrach itp.