ilustr. Aleksander Jasiński Ona była kobietą dojrzałą, ogorzałą od wiatru, słońca, w biodrach rozłożystą, w gestach zamaszystą, w gniewie porywistą, w kolorze cielistą. A On? - spytacie zaraz. No cóż. Pochodził z północy i był nad wyraz infantylnym typem. Spotkali się na żabim koncercie na skraju podmokłej łąki. - Daszpan papierocha? - spytała. W jej cienkim głosie nadzieja dźwięczała jak złoto. A może to były zęby? - Żrą, skubane - odparł uprzejmie i trzepnął się z rozpędu otwartą dłonią w spieczony na raka kark. - Ostraszmy je precz, natręty jedne... Coś panna to? - Jak na lato! Damy im popalić, że zobaczą! - Dobra, dawaj - ucieszyła się i przysunęła na wyciągnięcie ręki. Podał jej paczkę i zajarali, każde po 3 sztugi na raz. Komarzyska się zmyły jak jeden mąż. - Parzą się jak króliki - wznowił On gadkę zataczając prawicą łuk wymierzony w kierunku łąki. - Jakża by! Nie jak róliki! O, nie! Czyś pan słyszał kiedy jak róliki? Ścicha. - Czyli Zdzisława? Zdziśka co się ściskaaa ha ha ha! Ha ha! Ha! - Kaaa? Pan miętu od kaaa nie wyzywaj, bo jaaak... Błysnęło ostrze, szybkie i zwinne niczym wężowy jęzor. On go nie mógł zauważyć, nie mógł go więc zlekceważyć. On runął w trawę na pysk. - Coś pan! Ale coś pan! - wystraszyła się Ona nie na żarty. - Ale mrówy! Taszczą jaja! - głos trząsł mu się z podniecenia jak osika, gdy tak leżał, z nosem przy ziemi, wodząc to tu to tam czarnym okiem, lśniącym niby jakiś klejnot albo pierwsza gwiazdka. - Ktoś nie coś! Ktoś! - zreflektował się i obruszył. I tak się oni dogadywali właśnie, aż w końcu się dogadali, ustalili szczegóły i się pobrali. Żyli długo, ale w końcu poumierali. On, przez szacunek dla statystyk, wyzionął ducha trochę wcześniej. Ona trochę odczekała i też wyzionęła. I co teraz? Fiu fiu, tfu tfu, cyk. Zagwizdać, zapluć i zapomnieć.

 
Jasio Roszkowski { korespondencję prosimy kierować na adres redakcji }
 

(c) by The VALETZ Magazine. Wszelkie prawa zastrzeżone.