UPIJANIE SIĘ   Na stole stały Dwie świece i nóż     Szczury obgryzały do kości     Czyjeś porzucone serce Kradzionymi kartami Grałem z samym sobą       I przegrywałem     Uśmiechy     Latawce     Kwiaty...       Nad stołem     Za szyję     Wisiał Bóg Rork Andreas 26. XII. 1997 Roke Isle * * * o dwie łapy kocie nad przestrzenią pomiędzy krokiem świerszcza a lupą poety tam gdzie kończy się skorupa żółwia i na dnie morza rosną wszystkie gwiazdy na skraju mapy nad która pochylają się wielcy astrologowie pomiędzy dłońmi mężczyzny i kobiety jest coś co jedni nazywają szczęściem a drudzy cudem w wielkim teatrze boga   oddychamy rzekami naszych łez... odczuwamy szykiem zdań... i mówimy wielkim słowem... i milczymy białym śniegiem...   w symfonii naszych serc wynosimy pod niebiosa swe przecudne człowieczeństwo w przeczuciu herezji zamykamy wszechświaty swoich ramion   dzień, w którym nadejdzie armagedon już dawno nastąpił   krew krwią spopiela uśmiech serca tańczą w odbiciach luster oddychamy wodą naszych łez... odczuwamy szykiem zdań...   stary demon szczęścia ściga nas każdego dnia Rork Andreas koniec maja i 4. VII. 1998. * * * ILUZJA   Piątej nocy otwieram rozum Kosmiczne światło mą twarz osłania Wiem, że wszelkie myśli o piekle Jak i cuda - niczym, jeno mgłą są...   Więc idą, maszerują zwierzęta A ty, ogniu, siły mi daj Bym instynktem swego ciała Oplótł iluzję swą   Zatem w ogniu miliona świec Pojawia się twarz wroga mego Wciąż zataczam stumilowe koła Wciąż tajemnica urzeka mnie   A ona jest jak popiół Szarymi łzami przesypuje się Przez zmartwiałe z rozkoszy palce I wiem już, wiem, że śnię...   Uciekam zatem ponownie w nowo powstałe filozofie Oddechu, siły i rozumu Labirynt rozświetlam kagankiem myśli &mbsp; Lecz znów spadam, spadam jak deszcz Lub może kamień urodzony w chmurach Zabijam w sobie katedry snów Lecz cóż tu robi ta mgła...?   Rodzą się z niej potwory Gonią mnie przez archipelag zmysłów Boskości nie odmówię im, nie Nie odmówię im z zazdrości   Modlitwa rozumu... cisza trwa Jakby rozpięta na fantasmagorii krzyża Firmament aniołami cicho łka Iluzja wiernie przy nas trwa... Rork Andreas 18.X.1998. ANTYCHRYST   Wskrzeszony zszedł po drabinie świtu Pomiędzy tajemnice, w ciszę i deszcz A tam skalne świerszcze Które mówią kocham I śpią I żywe srebro Całują oczy świata   On porusza się W rozciągłym kocie Dotka czystej przyjemności A węże hipnotyzują wzrokiem gwiazdy   Mała dziewczynka i deszcz Jej kapelusz ulatujący w niebo   Wskrzeszony zszedł po swój skarb I dotknął dziewczęcego policzka Który był jak płomień * Tylko dusza potrafi świecić Jak palec świetlika W szarym płaszczu zwątpienia W którym owinięty Tylko uśmiech pusty Śnic może   Wskrzeszony zszedł ze swego łoża By w łonie głupców zamieszkać I w cieniach wewnątrz głowy Odkrywać nowe gwiazdy I nazwy nowych bogów * Czas zatrzymał się Rzucając cień na jego twarz Coś przegoniło noc z jego powiek Gdy w sercu swym Na kształt kamienia Odnalazł owoc świtu   Tak był Jakby w sobie samym zmartychwstały   Taki Co krew do wina porównuje   A światło piękna Które dał mu ktoś Kto dobrze zna Wszystkich z nas Kropla cienia Okazuje się Kropla życia W tajemnicy zła Rork Andreas 12.X.1998