UPIJANIE SIE   Na stole staly Dwie swiece i noz     Szczury obgryzaly do kosci     Czyjes porzucone serce Kradzionymi kartami Gralem z samym soba       I przegrywalem     Usmiechy     Latawce     Kwiaty...       Nad stolem     Za szyje     Wisial Bog Rork Andreas 26. XII. 1997 Roke Isle * * * o dwie lapy kocie nad przestrzenia pomiedzy krokiem swierszcza a lupa poety tam gdzie konczy sie skorupa zolwia i na dnie morza rosna wszystkie gwiazdy na skraju mapy nad ktora pochylaja sie wielcy astrologowie pomiedzy dlonmi mezczyzny i kobiety jest cos co jedni nazywaja szczesciem a drudzy cudem w wielkim teatrze boga   oddychamy rzekami naszych lez... odczuwamy szykiem zdan... i mowimy wielkim slowem... i milczymy bialym sniegiem...   w symfonii naszych serc wynosimy pod niebiosa swe przecudne czlowieczenstwo w przeczuciu herezji zamykamy wszechswiaty swoich ramion   dzien, w ktorym nadejdzie armagedon juz dawno nastapil   krew krwia spopiela usmiech serca tancza w odbiciach luster oddychamy woda naszych lez... odczuwamy szykiem zdan...   stary demon szczescia sciga nas kazdego dnia Rork Andreas koniec maja i 4. VII. 1998. * * * ILUZJA   Piatej nocy otwieram rozum Kosmiczne swiatlo ma twarz oslania Wiem, ze wszelkie mysli o piekle Jak i cuda - niczym, jeno mgla sa...   Wiec ida, maszeruja zwierzeta A ty, ogniu, sily mi daj Bym instynktem swego ciala Oplotl iluzje swa   Zatem w ogniu miliona swiec Pojawia sie twarz wroga mego Wciaz zataczam stumilowe kola Wciaz tajemnica urzeka mnie   A ona jest jak popiol Szarymi lzami przesypuje sie Przez zmartwiale z rozkoszy palce I wiem juz, wiem, ze snie...   Uciekam zatem ponownie w nowo powstale filozofie Oddechu, sily i rozumu Labirynt rozswietlam kagankiem mysli &mbsp; Lecz znow spadam, spadam jak deszcz Lub moze kamien urodzony w chmurach Zabijam w sobie katedry snow Lecz coz tu robi ta mgla...?   Rodza sie z niej potwory Gonia mnie przez archipelag zmyslow Boskosci nie odmowie im, nie Nie odmowie im z zazdrosci   Modlitwa rozumu... cisza trwa Jakby rozpieta na fantasmagorii krzyza Firmament aniolami cicho lka Iluzja wiernie przy nas trwa... Rork Andreas 18.X.1998. ANTYCHRYST   Wskrzeszony zszedl po drabinie switu Pomiedzy tajemnice, w cisze i deszcz A tam skalne swierszcze Ktore mowia kocham I spia I zywe srebro Caluja oczy swiata   On porusza sie W rozciaglym kocie Dotka czystej przyjemnosci A weze hipnotyzuja wzrokiem gwiazdy   Mala dziewczynka i deszcz Jej kapelusz ulatujacy w niebo   Wskrzeszony zszedl po swoj skarb I dotknal dziewczecego policzka Ktory byl jak plomien * Tylko dusza potrafi swiecic Jak palec swietlika W szarym plaszczu zwatpienia W ktorym owiniety Tylko usmiech pusty Snic moze   Wskrzeszony zszedl ze swego loza By w lonie glupcow zamieszkac I w cieniach wewnatrz glowy Odkrywac nowe gwiazdy I nazwy nowych bogow * Czas zatrzymal sie Rzucajac cien na jego twarz Cos przegonilo noc z jego powiek Gdy w sercu swym Na ksztalt kamienia Odnalazl owoc switu   Tak byl Jakby w sobie samym zmartychwstaly   Taki Co krew do wina porownuje   A swiatlo piekna Ktore dal mu ktos Kto dobrze zna Wszystkich z nas Kropla cienia Okazuje sie Kropla zycia W tajemnicy zla Rork Andreas 12.X.1998