Ilustracja: Rafał Masłyk

Pierwszy komunikat usłyszeli o ósmej. Teoretycznie nie było się czego bać, ponieważ takie burze nie były tu rzadkością. Jak zwykle w takich sytuacjach wszyscy mieszkańcy kolonii Gardiusa spakowali najważniejsze rzeczy i zeszli do schronów. Jednak coś było nie tak i ¦ruba to wyczuwał. Po pierwsze nie dostali żadnych wiadomości od zejścia w te podziemia, czyli od pięciu godzin, a mieli przecież najnowszy sprzęt komputerowy. Po drugie z kamer zamieszczonych na zewnątrz nie było obrazu - rzecz dotychczas niespotykana chociaż schodzili tu w różnych przypadkach chyba ze dwadzieścia razy od zamieszkania na tej podłej planecie. Gdzie do cholery podziało się centrum dowodzenia? Nikt oczywiście nie chciał wyjść na zewnątrz i sprawdzić co się dzieje. Na dole było ciepło i nikt nie miał zamiaru wystawiać dupy na mróz. Byli dwanaście metrów pod powierzchnią i mogli tak pozostać przez kilka miesięcy. Należało jednak podjąć jakąś decyzję, bo za kilka dni przylatuje transport z nowym sprzętem i osadnikami - będzie z kogo się pośmiać. Poza tym mięli przygotowywać podłoże pod bazę - już od kilku lat ludzkość przygotowywuje się do spotkania z Istotami Innego Gatunku.
Na szczęście pod ręką znalazł się ¦ruba - delegat Kompanii (największej organizacji militarnej w tym kwadrancie). Miał stopień młodszego-do-kopania, czyli żadnego.
- Dobra. Jest nas tu około trzydziestu osób i żadnego wyższego stopniem oficera Kompanii, z tego względu wybierzemy człowieka odpowiedzialnego za organizację... O.K.?
Stanowcza aczkolwiek jednoznacznie określająca chęć osadników do organizowania się cisza przemawiała sama za siebie. Kilka osób nawet głośno ziewnęło.
- No tak... W takim razie to będę ja.
- ... - odpowiedzieli chórem po czym zajęli się swoimi sprawami.
Znowu cisza. Kilkoro dzieci bacznie przyglądało się zmartwionemu mężczyźnie, lecz po chwili przestraszone matki zabrały swe pociechy mówiąc coś w stylu: dzieci-nie-patrzcie-na-tego-pana-on-jest-bardzo-chory. Trochę go to zdenerwowało. Stałby dłużej, gdyby nie silne uderzenie na powierzchni, które przewróciło kilka osób i uciszyło zgromadzonych.
Kolejne uderzenie, tym razem jakby bliżej, zgasiło światła i monitory.
- Koniec z nami! Na pewno wysiadł też system podtrzymywania życia. - wrzeszczał ktoś z tyłu dopóki nie dostał w gębę od najbliższej kobiety.
Zapowiadało się nieciekawie.
- Włączyć generator awaryjny! Nie oddychać - oszczędzać tlen! - wrzasnął ktoś z tyłu i będąc konsekwentnym wstrzymał oddech. Zrobił się czerwony, potem zielony, a następnie stracił przytomność. Pewnie nie wiedział, że powietrze pompują niezależne radiatory z powierzchni.
Faktem było jednak, że zgasło światło i zrobiło się nieprzyjemnie.
Po długiej i pełnej wrzasków zdenerwowania chwili, z góry doszedł dziwny chrobot. Ktoś dobijał się do włazu.
- Alex, Małpa, Kiler do mnie! - krzyknął lekko podenerwowany ¦ruba. Trzech najsilniejszych służących w kompanii żołnierzy zjawiło się w mgnieniu oka.
- Chwycić broń i zabrać stąd tych ludzi. Ustawić się przy włazie i czekać na rozkaz! - zdecydowany głos ¦ruby rozległ się po całym pomieszczeniu przecinając zaległą od niedawna ciszę ostrzem stanowczości.
Chrobot się powtórzył i po chwili zamilkł na dobre. Reszta dnia minęła w spokoju.
- Niech ktoś w końcu naprawi te cholerne oświetlenie! - zdenerwował się Kiler. W pomieszczeniu zasilania od kilku godzin pracowało czterech mechaników i elektroników i nic nie mogli zrobić.
- Niestety - stwierdził najstarszy po zakończeniu analizy - coś rozpieprzyło się na zewnątrz. Jednym słowem, jak ktoś nie pójdzie na górę to będziemy się bawić w ciuciubabkę do znudzenia.
- Może w takim razie ty pójdziesz, profesorku?
- Spokój Alex. Przemyśleliśmy to - ja i Kiler idziemy na górę.
- Ale to samobójstwo! Jest zimno, no i nie wiesz co się tam stało!
- On ma rację, jeżeli... - wtrącił "profesorek".
- Zamknij się i pilnuj aby nie darli już więcej mordy. Małpa i Alex zostają, a my idziemy. Koniec! Bez dyskusji!
- Tak jest!
Przestraszeni koloniści powierzyli całą nadzieję tym dwóm żołnierzom, a chcieli żyć. Każdy zdawał sobie sprawę z niebezpieczeństwa tego wypadu.
- Pójdę z wami - odezwał się głos z tłumu - mam broń.
Wysoki blondyn z fikuśnym pistoletem w ręku stanął naprzeciw ¦ruby. Był dobrze zbudowany.
- Skąd jesteś? - zapytał lekko uśmiechnięty Kiler.
- Z Ziemi. Przyleciałem wczoraj pomagać przy instalacji nowego systemu operacyjnego w laboratorium.
- Na profesora nie wyglądasz, a ta broń nie jest standardowym wyposażeniem Kompanii.
- Nazywam się dr Rasmus Arnesen, a ten pistolet jest prywatny...
- To zabronione! Nie wolno...
- Zamknij się Alex. Jest wyszkolony i zna się na elektronice, jak przypuszczam. - facet potaknął - Jeżeli nie ma nikogo więcej - rozejrzał się po tłumie - to idziemy. Profesor weźmie swoją pukawkę i kamizelkę. W drogę.

Nie wiadomo dokładnie, kiedy głodni i wystraszeni osadnicy opuścili bunkier. Sam fakt zaginięcia trzech wywiadowców nie zrobił na nikim wrażenia. Natomiast ogarnął ich dziwny niepokój, gdy na powierzchni zastali olbrzymi krater oraz niewielkie ilości promieniowania uranowego. Mimo to ludzie wracali do swoich zajęć: w końcu mięli przygotować się do kontaktu... i tylko niektórzy zastanawiali się w tym czasie nad zaistniałą sytuacją:
- Kurczę, przysiągłbym, że ten krater i cała ta burza, to wina tych cholernych Piratów. Podobno w zeszłym miesiącu splądrowali magazyn na Zecie i wysadzili wszystko w powietrze - rzucił na odchodnym niedbale ubrany, lekko otyły dziadek.
- Taaaaak. To bardzo możliwe, założyłbym się nawet o to! - wykrzyknął w jego stronę mały człowieczek z tobołkiem. - Cholera!, mało co nie uszkodzili latryn! - dodał, wskazując na krater i odszedł kręcąc głową...