Ilustracja: Rafal Maslyk

Pierwszy komunikat uslyszeli o osmej. Teoretycznie nie bylo sie czego bac, poniewaz takie burze nie byly tu rzadkoscia. Jak zwykle w takich sytuacjach wszyscy mieszkancy kolonii Gardiusa spakowali najwazniejsze rzeczy i zeszli do schronow. Jednak cos bylo nie tak i Sruba to wyczuwal. Po pierwsze nie dostali zadnych wiadomosci od zejscia w te podziemia, czyli od pieciu godzin, a mieli przeciez najnowszy sprzet komputerowy. Po drugie z kamer zamieszczonych na zewnatrz nie bylo obrazu - rzecz dotychczas niespotykana chociaz schodzili tu w roznych przypadkach chyba ze dwadziescia razy od zamieszkania na tej podlej planecie. Gdzie do cholery podzialo sie centrum dowodzenia? Nikt oczywiscie nie chcial wyjsc na zewnatrz i sprawdzic co sie dzieje. Na dole bylo cieplo i nikt nie mial zamiaru wystawiac dupy na mroz. Byli dwanascie metrow pod powierzchnia i mogli tak pozostac przez kilka miesiecy. Nalezalo jednak podjac jakas decyzje, bo za kilka dni przylatuje transport z nowym sprzetem i osadnikami - bedzie z kogo sie posmiac. Poza tym mieli przygotowywac podloze pod baze - juz od kilku lat ludzkosc przygotowywuje sie do spotkania z Istotami Innego Gatunku.
Na szczescie pod reka znalazl sie Sruba - delegat Kompanii (najwiekszej organizacji militarnej w tym kwadrancie). Mial stopien mlodszego-do-kopania, czyli zadnego.
- Dobra. Jest nas tu okolo trzydziestu osob i zadnego wyzszego stopniem oficera Kompanii, z tego wzgledu wybierzemy czlowieka odpowiedzialnego za organizacje... O.K.?
Stanowcza aczkolwiek jednoznacznie okreslajaca chec osadnikow do organizowania sie cisza przemawiala sama za siebie. Kilka osob nawet glosno ziewnelo.
- No tak... W takim razie to bede ja.
- ... - odpowiedzieli chorem po czym zajeli sie swoimi sprawami.
Znowu cisza. Kilkoro dzieci bacznie przygladalo sie zmartwionemu mezczyznie, lecz po chwili przestraszone matki zabraly swe pociechy mowiac cos w stylu: dzieci-nie-patrzcie-na-tego-pana-on-jest-bardzo-chory. Troche go to zdenerwowalo. Stalby dluzej, gdyby nie silne uderzenie na powierzchni, ktore przewrocilo kilka osob i uciszylo zgromadzonych.
Kolejne uderzenie, tym razem jakby blizej, zgasilo swiatla i monitory.
- Koniec z nami! Na pewno wysiadl tez system podtrzymywania zycia. - wrzeszczal ktos z tylu dopoki nie dostal w gebe od najblizszej kobiety.
Zapowiadalo sie nieciekawie.
- Wlaczyc generator awaryjny! Nie oddychac - oszczedzac tlen! - wrzasnal ktos z tylu i bedac konsekwentnym wstrzymal oddech. Zrobil sie czerwony, potem zielony, a nastepnie stracil przytomnosc. Pewnie nie wiedzial, ze powietrze pompuja niezalezne radiatory z powierzchni.
Faktem bylo jednak, ze zgaslo swiatlo i zrobilo sie nieprzyjemnie.
Po dlugiej i pelnej wrzaskow zdenerwowania chwili, z gory doszedl dziwny chrobot. Ktos dobijal sie do wlazu.
- Alex, Malpa, Kiler do mnie! - krzyknal lekko podenerwowany Sruba. Trzech najsilniejszych sluzacych w kompanii zolnierzy zjawilo sie w mgnieniu oka.
- Chwycic bron i zabrac stad tych ludzi. Ustawic sie przy wlazie i czekac na rozkaz! - zdecydowany glos Sruby rozlegl sie po calym pomieszczeniu przecinajac zalegla od niedawna cisze ostrzem stanowczosci.
Chrobot sie powtorzyl i po chwili zamilkl na dobre. Reszta dnia minela w spokoju.
- Niech ktos w koncu naprawi te cholerne oswietlenie! - zdenerwowal sie Kiler. W pomieszczeniu zasilania od kilku godzin pracowalo czterech mechanikow i elektronikow i nic nie mogli zrobic.
- Niestety - stwierdzil najstarszy po zakonczeniu analizy - cos rozpieprzylo sie na zewnatrz. Jednym slowem, jak ktos nie pojdzie na gore to bedziemy sie bawic w ciuciubabke do znudzenia.
- Moze w takim razie ty pojdziesz, profesorku?
- Spokoj Alex. Przemyslelismy to - ja i Kiler idziemy na gore.
- Ale to samobojstwo! Jest zimno, no i nie wiesz co sie tam stalo!
- On ma racje, jezeli... - wtracil "profesorek".
- Zamknij sie i pilnuj aby nie darli juz wiecej mordy. Malpa i Alex zostaja, a my idziemy. Koniec! Bez dyskusji!
- Tak jest!
Przestraszeni kolonisci powierzyli cala nadzieje tym dwom zolnierzom, a chcieli zyc. Kazdy zdawal sobie sprawe z niebezpieczenstwa tego wypadu.
- Pojde z wami - odezwal sie glos z tlumu - mam bron.
Wysoki blondyn z fikusnym pistoletem w reku stanal naprzeciw Sruby. Byl dobrze zbudowany.
- Skad jestes? - zapytal lekko usmiechniety Kiler.
- Z Ziemi. Przylecialem wczoraj pomagac przy instalacji nowego systemu operacyjnego w laboratorium.
- Na profesora nie wygladasz, a ta bron nie jest standardowym wyposazeniem Kompanii.
- Nazywam sie dr Rasmus Arnesen, a ten pistolet jest prywatny...
- To zabronione! Nie wolno...
- Zamknij sie Alex. Jest wyszkolony i zna sie na elektronice, jak przypuszczam. - facet potaknal - Jezeli nie ma nikogo wiecej - rozejrzal sie po tlumie - to idziemy. Profesor wezmie swoja pukawke i kamizelke. W droge.

Nie wiadomo dokladnie, kiedy glodni i wystraszeni osadnicy opuscili bunkier. Sam fakt zaginiecia trzech wywiadowcow nie zrobil na nikim wrazenia. Natomiast ogarnal ich dziwny niepokoj, gdy na powierzchni zastali olbrzymi krater oraz niewielkie ilosci promieniowania uranowego. Mimo to ludzie wracali do swoich zajec: w koncu mieli przygotowac sie do kontaktu... i tylko niektorzy zastanawiali sie w tym czasie nad zaistniala sytuacja:
- Kurcze, przysiaglbym, ze ten krater i cala ta burza, to wina tych cholernych Piratow. Podobno w zeszlym miesiacu spladrowali magazyn na Zecie i wysadzili wszystko w powietrze - rzucil na odchodnym niedbale ubrany, lekko otyly dziadek.
- Taaaaak. To bardzo mozliwe, zalozylbym sie nawet o to! - wykrzyknal w jego strone maly czlowieczek z tobolkiem. - Cholera!, malo co nie uszkodzili latryn! - dodal, wskazujac na krater i odszedl krecac glowa...