Spojrzenia pełne złotych liści. Ciepłe tęczówki.
Ciepłe myśli. Gesty drzew wobec wiatru.
Czujemy metaforą, gdy w cenie pragmatyzm. Realizm dobija,
gdy dusza chce wzlecieć.
Ale jest miejsce nawet na sprzeczności.
 
Spotkałem ją, jak zwykle, ot - przypadkiem.
Szła parkiem, nie, płynęła, otoczona lekką mgiełką przeznaczenia.
I pomyślałem - " co może się zdarzyć, jeśli ją postanowię kochać ?".
Nie, nie tak.
Naprawdę zobaczyłem ją gdzieś w autobusie, nie ustąpiła miejsca
starszej pani z siatką zapewne ciężką strasznie. Nieważne, tej pani
właściwie i tak tam nie było. Tymczasem ona, w uśmiechu cała, w błekitach,
spojrzała na mnie. I poprosiła
" czy może pan dla mnie skasować bilet ? ".
A może poznałem ją w barze ...?
Teraz pamiętam, tam pracowała. Czyniła sztuką zmywanie szklanek.
Czasem marzyła o niebieskich migdałach.
 
I całe życie tak. Uśmiechy, spojrzenia, myśli i otrząsanie się
z pseudopoezji, która przychodzi mi wciąż do głowy.
 
Lubię, gdy dotykamy się duszami.
Tyleż ma końców mój kij schizofrenii...

lublin luty a.d. 1999

* * *

tu
w pomarszczonych słoiach
w ociemniałych ze starości
dzbankach
między sznurami grzybów
śliwek ususzonych
się gromadzi
dzwonki sny zegary
 
nawet pod pajęczyną
senny niedźwiedź
głuchy na lewe ucho
tygrys
 
i dawno zakurzone
słowa
 
moje malutkie bycie

* * *

ty
bylektosiu
nicniewartku
ty
znieumiały
trwonicielu czasu
ty
właścicielu niskiej
odpowiedzialności
braku perspektyw
 
ty
najszczęśliwszy z ludzi

* * *

w cynamonowych sklepach
najlepiej
się sprzedaje prawda
na kontuarach
pociemniałych ze starości
półkach
się wykłada
 
a dłoń starego żyda
nieomylnie
zważy ile się należy
za
    zbytnie zadowolenie
    przykurzoną wzgardę
    lub złotówkę
 
niezły geszeft

* * *

został już tylko
nieco przypalony
lekko żółtawy
schemat istnienia
wykres
 
żadne spojrzenia myśli
razembycia
 
mam też w kieszeni pudełeczko
w którym zamieszkał sobie niegdyś
mój
łut szczęścia