 |
--- przez szparę w drzwiach ---
bose stopy mokną od rosy, jest
zimno i puste są wzgórza, przełęcz
daleko, dolina nisko, zaś góry
niebosiężne.
w wysokiej trawie dobrze czuć
łaknienie nagiej ziemi -
ukołysać wreszcie do snu
na zawsze
lub aż
po świt.
bosa dłoń na klamce gotowa by zerwać się w lot,
gdy jastrzębie skrzydła zaznaczą krzykiem
drogę po kilka kęsów życia,
by zamknąć spojrzenia wstecz
nakazane strachem,
nakreślone ognikiem.
a krew spokojna spływa kroplami -
kamienie nie ranią, niby uśpione
lecz czekają w tajemnym czuwaniu
na głos wyśniony,
na wołanie niesione
poprzez
lub przez
noc.
cień niknie, jaśnieje dzień
zakrywany, prześwieca przez
szparę w
drzwiach.
bosych stóp
zgięte źdźbła obecność znaczą;
już niedługo,
poranek zerwany z drzew
niczym kasztan lub kwiat
wyprostuje
każdy ślad,
po którym można pójść
poprzez
lub przez
świat.
--- przez dziurkę od klucza ---
na krawędzi starego stołu stoi popękane lustro
zniekształcony obraz ukazuje wiejską kuchnię:
garnki z zastygłą pod nimi kipielą,
wyłożoną kafelkami ścianę,
kilka opartych o nią pokrywek,
czajnik bez uchwytu.
spod okopconej płyty żar dobywa sadzę
i niedorzeczne listy czytane ogniem
lecą pod sufit;
tam nie sięgam wzrokiem
domyślam się tylko upstrzenia
powietrza czernią.
na brzegu rzeki wciąż w ziemię wrastają filary,
łąki parują dymem i mgłami,
rzucając kamienie w wodę nie czuję
ale wiem, z trzcin nocą niepokój uchodzi
i razem z chłodem wnika powoli we mnie;
gdy któryś świt obudzą krzykiem wrony
ja im odpowiem szklistym okiem
zaciśniętym mocno
w sinej dłoni.
drzewa zrzucają liście na jesień w ciągu jednej tylko nocy
zamazując palcami świeży obraz
nie robię tego bezmyślnie
lecz co stworzę - nie umiem powiedzieć
iluzję czy r z e c z y w i s t e . . .
spojrzenia przez dziurkę od klucza.
(nie ograniczają pola widzenia
pozwalają natomiast się skupić
na tym co jest w środku)
|
|
