Wiara moja wciąż nie owocuje cudem. Może zbyt mało wyrzeczeń. Z pomocą przychodzi mi prasa religijna, gdzie wiele jest propozycji usprawnień mojego sprzętu. Wiele też znajduję rad w jaki sposób zintensyfikować i zwielokrotnić, abym już bez pudła mógł złapać za pięty absolut, wtedy jeden rozbłysk światła wystarczy by bity ułożyły się w obraz zbawienia klikacza. Jednak życie mija i nic się nie dzieje, obietnica się nie spełnia a narastający niepokój grozi niewiarą

W obliczu kryzysu wiary, wklikuję się szybko na IRC albo nawet Chata, a wtedy świadomość wspolnoty dodaje mi otuchy. Oto tysiące takich jak ja istot bez domu, tkwi gdzieś w mroku, wpatrując się tęsknie w światło i z radosnymi "ja cię wy...[cenzura niewiernych] z kanału" poszukuje swojego szczęścia. Te wspólne śpiewy regulują ciśnienie i uspakajają wydzielanie soków trawiennych. Doznaję pocieszenia, odzyskuję wiarę. Mogę spocząć spokojnie do snu kołysany mruczeniem miedzianego przewodu w ścianie, mojej mistycznej pępowiny. Drugpa Kunlej śpiewał: "spójrzcie na tysiące małych i tysiące dużych stworzeń wszystkie podążają do miasta śmierci" czyli, że kiedyś ktoś z kodu binarnego wyjmie wszystkie jedynki.