Dlaczego "Mandala" ("imago mundi")? Powieść spontanicznie, nieświadomie dla samego autora, w trakcie swego powstawania, przybrała taką strukturę. Pierwotnie nie była to struktura wyrazista, dopiero uświadomienie sobie tego faktu pozwoliło nadać jej aktualnie taką właśnie formę.

    Poniższe pochodzi od: Jerzy Sławomir Wasilewski "Podróże do piekieł" (LSW Warszawa 1985):

    Antropolog, Andrzej Wierciński, definiuje to pojęcie w sposób następujący:

1. Mandala jest odwzorowaniem struktury archetypu Góry Kosmicznej na płaszczyźnie w astrobiologicznym systemie wierzeniowym. Reprezentuje ona model świata i człowieka wyrażony w kodzie ikoniczno-numerycznym o symetrii koncentrycznej. Przyjęcie symetrii koncentrycznej umożIiwia odzwierciedlenie dynamicznej i informacyjnej zasady przekształcania Absolutnej Jedności, jako organizującego jądra, w pary biegunowych przeciwieństw, które z kolei tworzą uniwersalny system punktów kardynalnych pola sił, uruchamiającego przestrzenno-czasowy porządek zrytmizowanych powtórzeń procesów kosmicznych, klimatyczno-pogodowych, biosferycznych, społecznych i psychicznych, wzajemnie z sobą zsynchronizowanych.
   Głównym czynnikiem organizującym ikoniczno-numeryczną strukturę mandali w sensie ideo-archetypowym jest dynamizm zjawisk firmamentu niebieskiego o koncentrycznym porządku, który nałożony na życiową powierzchnie Ziemi, powoduje 4-fazową cykliczność występujących na niej procesów. W mandalę jako imago mundi bywają więc wprowadzane treści astronomiczne i kosmogoniczne.
   


2. Z kolei mandala jako imago hominis zawierać może treści antropogoniczne i etnogenetyczne, a w szczególności odnoszące się do rozwoju obejmującego zarówno indywidualizację, jak i indywiduację. Jak wiadomo, pierwszy z tych procesów jest funkcją społeczno-kulturowego wychowania i kształcenia, co prowadzi do wytworzenia osobowości (Persony) przez nałożenie stereotypowych norm społeczno-kulturowych na normy wrodzone, zaś drugi z nich zachodzi pod naciskiem oddziaływań deprywacyjnych danego systemu inicjacji astrobiologicznej religii. System ten sięga swymi początkami szamanizmu okresu paleolitu górnego.
   


3. Mandala może też pełnić rolę instrumentum gnosis, wspomagającego w drodze medytacji i kontemplacji zachodzenie procesu indywiduacji. Jest to możliwe z uwagi na archetypową część struktury mandali zanurzonej w polu podświadomości i obrazującej stereotypową grę ośrodków napędowych (emocyjnych). ¦wiadczy o tym spontaniczne ujawnianie się mandalicznych zobrazowań (które w ujęciu przestrzennym są Górą Kosmiczną) w głębiej sięgających marzeniach sennych, w stanach psychopatycznych bądź ekstatyczno-wizyjnych, występujących wskutek zastosowania technik deprywacyjnych, wspomaganych halucynogenem.
   

Wywiad z autorem powieści na następnej stronie